Włodzimierz Szpinger (ur. 1942), Wrak

tusz, akwarela, papier, 42 x 29,5 cm, sygnowany p.d.: "W. Szpinger'



Swój pierwszy obraz olejny namalował w wieku 7 lat, przedstawiał on szarą smutną ulicę i domy z pustymi oczodołami okien. Wkrótce zaczął zbierać wyróżnienia w konkursach plastycznych. W swoim dorobku ma wiele wystaw zbiorowych i indywidualnych. W 1965 roku został przyjęty na Akademię Sztuk Pięknych w Gdańsku, gdzie oryginalny charakter jego sztuki został w pewnym sensie dookreślony: figuracja klasyczna z
typowymi dla autora deformacjami brył i przedmiotów oraz tendencją do budowania własnej konstrukcji anatomicznej ciała. Malarstwo Szpingera jest erudycyjnym popisem podpartym doskonałym warsztatem,
wycyzelowane pod względem formalnym, o czym zaświadczają kompozycje misternej konstrukcji i techniki jak u dawnych mistrzów. Od swoich protoplastów Szpinger przejął ich olśniewający warsztat i solidność wykonania, precyzję i kunszt. Oprócz fascynacji sztuką flamandzką i holenderską w malarstwie Włodzimierza Szpingera można odnaleźć echa mrocznych skandynawskich legend i mitów, ale także zauroczenie słonecznym pejzażem i jasnymi barwami południa Europy oraz całą kulturą śródziemnomorską. W jego twórczości jest płomienny mistycyzm średniowiecza, a zarazem renesansowa radość i zachwyt nad pięknem
świata. Wyszukiwanie tych powinowactw - także autorskich odwołań, głównie do Hieronymusa Boscha, Breughlów, Dürera czy Memlinga - to ulubione zajęcie recenzentów sztuki Szpingera.
Prace artysty były pokazywane w wielu muzeach i galeriach sztuki - m.in. w paryskim Centre Pompidou, w Rotterdamie, Dortmundzie, Bielefeld, Dusseldorfie, Gdańsku czy Warszawie.