monety koronne, talar 1649, Kraków; Aw: Półpostać króla w ozdobnej zbroi, z jabłkiem i berłem królewskim w dłoniach (typ rex armatus) i napis wokoło IOANNES CASIMIR D G REX POLON MAG DVX LIT RVS PRVS M S L; Rw: Wielopolowa tarcza herbowa z herbem Snopek w centralnej części, po bokach litery G - P (zarządcy mennicy krakowskiej Gerharda Pyrami) i data 16-49, u dołu herb Sas w tarczy, w otoku napis SMO SEV CZR QVE NEC / order Złotego Runa / NON SVE GOT VA H REX; Dav. 4336, H-Cz. 1901 (R5), Kop. 1806 (R5), Kurpiewski 541 (R5), Tyszkiewicz 100 mk; srebro, 28.44 g; efektowny i rzadki talar w dobrym stanie zachowania; Typ monety nieco odmienny od talarów wybijanych przez ojca i brata Jana Kazimierza, zerwał bowiem z militarnym wizerunkiem władcy (miecz zastąpiony został berłem opartym o ramię króla - jako symbolu najwyższej monarszej godności). W 1649 roku obowiązywała wciąż ordynacja mennicza ustanowiona jeszcze przez króla Zygmunta III Wazę w 1627 roku, zabraniająca bicia drobnej monety srebrnej, dopiero rok później została wprowadzona nowa ordynacja, ponownie wprowadzająca możliwość bicia monety “drobnej”. W kolejnych latach bicie talarów stało się już rzadkością, a na polskim rynku dominowały niższe nominały o zaniżonej próbie srebra. Bezpośrednią przyczyną “psucia” pieniądza polskiego była trudna sytuacja gospodarcza, ciężko dostępny kruszec ale również zmęczenie ciągłymi wojnami. Talary koronne Jana Kazimierza dzisiaj są bardzo rzadkimi monetami.
