miasto Gdańsk, Dwutalar, 1650, mennica Gdańsk; Aw: Półpostać króla w prawo, trzymającego berło zakończone fleuronem oraz jabłko panowania, IOAN CASIM DG REX POL & SUEC M D RUS PRU; Rw: Herb wielki Gdańska i litery G-R (inicjały Gerharda Rogge, dzierżawcy mennicy w Gdańsku), MONETA ARGENTEA CIVITATIS GEDANENS; CNG 302, Chełmiński 871, Chomiński 521, Frankiewicz 677, Gum-Gd. 1779, H-Cz. 1960 (R4), Kop. 7647 (R5), Kubicki 1400, Kurp. 905 (R5), Slg Marienburg 8507, Tyszkiewicz 50 mk; srebro, 56.90 g; ładnie zachowany i bardzo rzadki. Dwutalar bity w mennicy gdańskiej, w jednym tylko, 1650 roku, to największa rozmiarami polska moneta. Choć znano wcześniej wielokrotności talara, to były one produkowane na specjalne okazje, jako tak zwane monety okolicznościowe, lub też, stemplami używanymi do talarów, wybijano grubsze krążki, jako jego wielokrotności. Oferowany dwutalar, choć manifestacyjny w swojej formie (wizerunek króla typu „rex armatus”), był pełnoprawnym środkiem płatniczym. Stemple do awersu i rewersu były przygotowane specjalnie na tak dużą średnicę numizmatu. Gdańsk, jako miasto skoncentrowane na handlu, w szczególności zagranicznym, potrzebował monet talarowych, łatwiejszych i wygodniejszych w rozliczeniach. Stąd nieprzypadkowym jest, że emisja dwutalarów miała miejsce właśnie tu. Dwutalary bito ze srebra 14-łutowego. Z grzywny krakowskiej wynoszącej, według postanowień komisji menniczej z 1650 roku, 200.33 g, produkowano 3,5 sztuk monety dwutalarowej. Każda z nich w handlu miała równowartość 210 groszy w dobrej monecie srebrnej. Dwutalar z Gdańska znajdował się w najlepszych polskich kolekcjach przedwojennych: Chomińskiego, Chełmińskiego, Frankiewicza. Na aukcjach osiągał wysokie ceny (na aukcji kolekcji Frankiewicza został sprzedany za 135 marek w złocie), co sugeruje, że już wtedy był cenionym i poszukiwanym numizmatem.
