Hadrian (117–138), Aureus, 119–122, mennica Rzym; Aw: Głowa cesarza w wieńcu laurowym w prawo, IMP CAESAR TRAIAN HADRIANVS AVG; Rw: Herkules z maczugą, stojący pomiędzy dwiema kobietami w świątyni, poniżej bóg rzeki leżący w lewo, za nim dziób statku, P M TR P COS III; Calico 1321 (R2), Cohen 1084, F. 221, RIC 59 (R2); złoto, 19.3 mm, 7.09 g. Publius Aelius Hadrianus obejmując władzę był 41-letnim postawnym i silnym mężczyzną, znakomitym piechurem, jeźdźcem i odważnym myśliwym. Powalił podobno oszczepem niejednego dzika, czy nawet lwa. Wizerunek cesarza, który znamy dzięki przedstawieniom na rzeźbach i monetach, różni się od wizerunków wcześniejszych cesarzy, jednym, za to symbolicznym szczegółem. Żaden z wcześniejszych władców Rzymu, począwszy od Juliusza Cezara, na Trajanie kończąc, nie nosił brody. Broda cesarza, którą zapuścił, jak sądzili niektórzy, by zakryć blizny widoczne na twarzy, miała prawdopodobnie nieco głębszy sens. Hadrian, mimo iż niemal od wieku szczenięcego wychowywał się w obozach wojskowych, był z zamiłowania i wyboru intelektualistą, a w owym czasie w Rzymie brody zapuszczali przede wszystkim pisarze, filozofowie, profesorowie i kapłani różnych kultów. Hadrian wielbił poezję, filozofię, sztukę i retorykę oraz mistykę zawartą w rzymskich wierzeniach, a także malował i rzeźbił. Pisał dzieła prozą, między innymi, zaginioną niestety, autobiografię. Jako wielbiciel nauki obsypywał jej przedstawicieli łaskami. Był też jednak bardzo drażliwy, o czym najlepiej przekonał się wybitny architekt, Apollodor. Kiedy skrytykował on pomysły architektoniczne cesarza, został wygnany z Rzymu, a potem podobno skazany na śmierć. Nauczony tym przykładem retor Faworinus, chętnie przyjął pouczenie od Hadriana, które dotyczyło pewnej wątpliwości stylistycznej. Gdy później zarzucano mu, że za łatwo ustąpił, miał bowiem rację a cesarz się mylił, retor przezornie odpowiedział: „Cesarz jest przecież mądrzejszy ode mnie, skoro ma pod swoimi rozkazami 30 legionów!”.
