Szabla niemiecko-szwajcarska, 1680

dł. szabli 1010 mm, dł. głowni 860 mm, szer. głowni u nasady 30 mm, gr. grzbietu u nasady 7 mm, masa szabli 855 g

R ę k o j e ś ć zamknięta, oprawa żelazna. Jelec tarczowo-kabłąkowy, powstały przez połączenie okrągłych prętów sposobem typowo kowalskim. Kabłąk przedni i boczny zewnętrzny połączony łukiem z prętem przekątnym. Po stronie wewnętrznej owalna tarczka perforowana okrągłymi otworami, łącząca tzw. paluch z dolną oprawą trzonu rękojeści. Po stronie zewnętrznej tarczka w kształcie zbliżonym do serca, łączy kabłąk przekątny z przednim i bocznym zewnętrznym. Tarczki brak, jednocześnie pozostały żłobienia w kabłąkach, w których była ona osadzona. Trzon rękojeści drewniany, wrzecionowaty, okręcony żelaznym drutem. Głowica okrągła. Trzon przy głowicy i przy jelcu mocowany tzw. warkoczem. G ł o w n i a z kutego żelaza, o niewielkiej krzywiźnie, w przekroju klinowa. Profilowana po obu stronach płazów bruzdeczką przygrzbietową, biegnącą już od nasady do obosiecznego pióra.
stan zachowania: 3+/3-

Szpady walońskie, rozpowszechnione na początku XVII wieku głównie we Francji, bardzo szybko trafiły do innych krajów Europy zachodniej, a także do Skandynawii. Stanowiły pośredni rodzaj broni białej między szpadą i szablą. W jej charakterystyczną rękojeść oprawiano niemalże wszystkie rodzaje głowni: jednosieczne, obosieczne, a nawet głownie mieczy. Wyposażano w tę broń zarówno piechotę, jak i jazdę. Stanowiła broń lekką, skuteczną, bardzo tanią i łatwą w wykonaniu. W Polsce być może wyposażano w nią oddziały piesze cudzoziemskiego autoramentu.