POLSKA SZABLA HUSARSKA, XVIII/XX W.

dł. całk. szabli w pochwie 968 mm, dł. szabli 937 mm, dł. głowni 810 mm, szer. głowni u nasady 29 mm, gr. grzbietu u nasady 5 mm, masa szabli 1060 g, masa szabli w pochwie 1550 g
R ę k o j e ś ć częściowo zamknięta, oprawa mosiężna. Jelec prosty, krzyżowy z wąsami i paluchem.
Ramiona jelca szerokie i grube, w przekroju czworoboczne. Tylne łukowato zakończone, do
przedniego umocowany pod lekko rozwartym kątem kabłąk w przekroju trójgranny, dochodzący
do głowicy i z nią niepołączony. Trzon rękojeści drewniany, poprzecznie żłobiony, obciągnięty czarną skórą i opleciony filigranem mosiężnym. Długi kapturek w kształcie migdała mocowany nakrętką na trzpieniu głowicy, dołem śrubką do trzonu. Paluch mocowany do wewnętrznych wąsów za pomocą nitów. G ł o w n i a stalowa, polerowana, o średniej krzywiźnie, w przekroju klinowa. Obustronnie profilowana w płaskie płazy na wysokości zastawy. Od początku brzuśca w cztery wąskie bruzdy. Trzy z nich sięgają niemal sztychu. Czwarta przygrzbietowa do początku obosiecznego pióra z młotkiem. Sztych w linii grzbietu. Na zewnętrznym płazie zastawy grawerowana ukwiecona wić roślinna z centralnie umieszczoną owalną złotą płytką z grawerowanym herbem Wieniawa. Na wewnętrznym płazie grawerowany napis: „WDICA DOMINE NOCENTES ME EXPUGNA/IMPUGNATES ME” (Wystąp Panie przeciw tym, co walczą ze mną, uderz na moich przeciwników – Stary Testament, Biblia Tysiąclecia, Psalm 35, wers 1). P o c h w a drewniana, obszyta czarną skórą na brzuścu. Okucia stalowe. Dwie ryfki z szerokimi pierścieniami i kokardami na brzuścu osadzone w profilowanych gniazdach. Ruchome koluszka na grzbiecie. Płasko zakończony trzewik z wysoką listwą na brzuścu i pierścieniem analogicznym, jak u ryfek. Wlot pochwy bez okuć z gniazdami na dolne wąsy. Krawędzie okuć żłobione prostą linią. Rękojeść i pochwa późniejsze od głowni.