Tomasz Barczyk, More closely z cyklu WIZUALNA POEZJA AUTOMATYCZNA, 2020

colowood, akryl, złoty akryl, tusz Sakura, kolaż na płótnie, 60x60 cm, sygn. tył "Tomasz Barczyk 2020"

Tomasz Barczyk - ur. w 1975 roku. Profesor w Katedrze Grafiki na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Dyplom z wyróżnieniem w 2001 roku na kierunku grafika w tejże uczelni (uhonorowany Medalem Tymona Niesiołowskiego). Zajmuje się sztuką wizualną w zakresie malarstwa, grafiki artystycznej (linoryt, drzeworyt, litografia, mokulito), oraz wizualną poezją automatyczną. W dorobku artystycznym ma kilkanaście wystaw indywidualnych (Galeria 72, Chełm, Wozownia Toruń, Galeria Spodki, Farbiarnia Warszawa) i około 200. zbiorowych w kraju i za granicą. Prace nagradzane i wyróżniane w konkursach m.in. nagroda w XII Międzynarodowym Konkursie im. Józefa Gielniaka, wyróżnienie w 7. Triennale Grafiki Polskiej, czy X Quadriennale Drzeworytu i Linorytu Polskiego. Jego prace znajdują się m.in. w zbiorach publicznych Galerii 72 Muzeum w Chełmie, Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu, Muzeum Okręgowym w Bydgoszczy, Muzeum Karkonoskim w Jeleniej Górze, oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.

Wizualna poezja automatyczna to cykl prac Tomasza Barczyka, którego początki sięgają 2013 roku. Wtedy właśnie powstały pierwsze grafiki i kolaże, które w budowaniu obrazu opierały się na elemencie poetyckim, konstruowanym według określonego wówczas systemu. Polega on na rozmyślnym wyselekcjonowaniu słów lub krótkich fraz z przypadkowej, pojedynczej strony jednej z książek z księgozbioru autora, z których (wg kolejności na stronie) komponowany jest oparty zawsze na 10 wersach tekst wiersza. Pozyskiwanie słów przyjmuje zatem pewną automatyczną, powtarzalną formę (przypadkowa strona, 10 wersów), ale ich wybór oraz końcowy zapis jest już świadomym działaniem twórczym – czym różni się od dadaistycznego, stochastycznego wiersza, który komponowany był przez układanie przypadkowych słów. Następnie ta autorska forma poetycka staje się główną osią konstrukcji obrazu w ramach wizualnej poezji automatycznej, której genezę można z pewnością odszukać w poezji konkretnej. Czas fizycznego odosobnienia, izolacji oraz dramatycznych sytuacji w roku 2020 przyczynił się do dynamicznego rozwoju tego cyklu, a odręczny zapis tekstu razem z geometrycznym anturażem stał się również inspiracją do syntetycznych linearnych rozważań w cyklu BOX SYMPTOM.