Tadeusz Kantor, BEZ TYTUŁU, 1966

49,0 x 64,0cm - collage, karton naklejony na płótno sygn. p.d.: 1966 Kantor

Do obrazu dołączony certyfikat  autentyczności wystawiony przez Galerię Starmach w Krakowie.

 

Proweniencja:

– Uppsala Auktionskammare, Szwecja, aukcja 5 XII 2004, poz. 340.

– Galeria Starmach, Kraków (certyfikat).

 

Gdy artysta znudził się abstrakcją a powrót do malarskiej iluzji wydawał sie niemożliwy – użył podstępu: włączył w obrazy realne materie i przedmioty, ukrył rzeczywistość pod opakowaniem – stąd słynne „ambalaże“. Odtąd robił sztukę ze wszystkiego. Metafizyka – mawiał – musi mieć swoją fizykę, tą fizyką mogły się stać najpospolitsze odpadki, cała „realność najniższej rangi“: worki, zużyte szmatki, papierki, parasole, prywatne notatki.

Krystyna Czerni, Tadeusz Kantor: malarstwo i teatr, BWA w Bydgoszczy, Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora CRICOTEKA w Krakowie, Bydgoszcz 2002, s. 2.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)

Tadeusz Kantor (Wielopole Skrzyńskie 1915 - Kraków 1990) studiował scenografię w ASP w Krakowie w latach 1934-1939. W 1942 założył Teatr Podziemny, który działał do 1944, dając dwa spektakle: "Balladynę" i "Powrót Odysa". W trakcie prac nad spektaklami zawiązało się grono artystów, którzy w 1945 utworzyli pod wodzą Kantora „Grupę Młodych Plastyków“. Ta z kolei stała się zalążkiem zarówno eksperymentalnego teatru Cricot 2 (utworzonego w 1955), jak i drugiej „Grupy Krakowskiej“ (utworzonej w 1957). W 1947 Kantor przebywał na rocznym stypendium w Paryżu, po powrocie był jednym z organizatorów I Wystawy Sztuki Nowoczesnej, Kraków 1948/49. W latach 1950-1954 nie uczestniczył w wystawach. Od 1955 jego twórczość biegła dwutorowo. Z jednej strony działał jako malarz, twórca „ambalaży“, od 1965 happeningów, z drugiej - poświęcał się pracy nad kolejnymi spektaklami Cricot 2, z których każdy był wydarzeniem artystycznym, zwłaszcza od lat 70.: "Umarła klasa" (premiera 1975), "Wielopole, Wielopole" (1980), "Niech sczezną artyści" (1985), "Nigdy tu już nie powrócę" (1988); zmarł po ostatniej próbie spektaklu "Dzisiaj są moje urodziny" (premiera 1991). Współpracował stale z galeriami: Krzysztofory w Krakowie (gdzie również miał siedzibę teatr Cricot 2) i Foksal w Warszawie. Od 1979 wraz z teatrem Cricot 2 przebywał głównie we Florencji. Był teoretykiem sztuki i teatru, autorem wielu manifestów. Uczestniczył w wystawach miedzynarodowych najwyższej rangi, jak Documenta w Kassel (1959, 1965), Biennale w Wenecji (1960), Biennale w Sao Paulo (1967). Otrzymał m.in. Prix Rembrandt Fundacji Goethego, Bazylea 1978, Medal „Arts et Lettres“ Ministra Kultury Francji 1982, nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego, Nowy Jork 1982 i wiele nagród teatralnych.