[MORFINIZM]. Anonimowy rękopis "Wspomnienia morfinisty" z przełomu XIX/XX w.

[MORFINIZM]. Anonimowy rękopis "Wspomnienia morfinisty" z przełomu XIX/XX w.
Rękopis dwustronny na 3 kartach form. 34x21 cm. Anonimowy opis uzależnienia i wychodzenia z nałogu z końca XIX lub początku XX w. Autor rozpoczyna swą opowieść w przeddzień zakończenia hospitalizacji. Pisze: "Nareszcie jutro opuszczam szpital. Wprawdzie jeszcze nie zdrów, bo prawie ślepy na jedno oko i wiję się w szalonych bólach [...]. Lekarze obiecują mi wyzdrowienie, ale długie szczęśliwe życie nie może jednego dnia naprawić z tego, co tu wycierpiałem. To leczenie było piekielną męczarnią. Umysł żądał morfiny, byłem bliski obłędu, morderstwa lub samobójstwa". Przywołuje wspomnienia o powodowanej manią prześladowczą agresji, w wyniku której "dyrektor i lekarze [...] postanowili na chybił-trafił odciągnąć mi morfinę zupełnie z niebezpieczeństwem śmierci". Na reakcję nie trzeba było długo czekać: "całe ciało zdawało się stać w płomieniach, i często wyskakiwałem z łóżka, bo na prawdę myślałem, że łóżko pode mną zapalono, urojenie było tak łudzące, że myślałem, iż czuję spaleniznę mego ciała [...]. Do tego przyszłą ciągła bolesna biegunka i obrazy zbłąkanej wyobraźni". Opisuje liczne urojenia, które zachował w pamięci. Np.: "Krew przelewała się przez próg a w moim pokoju stałą na stopę wysoko, w jednym kącie leżały stosy porąbanego ciała ludzkiego - właśnie moich rodziców", "Cały pokój był napełniony pokrwawionemi ludzkiemi kościami, na których najpiękniejsze kwiaty rosły, zmieniając kalejdoskopowo kolor i kształt i mieszały swe zapachy z gnijącym odorem kości". Swą wstrząsającą opowieść kończy wyznaniem: "prędzej wyzdrowiałem niż wszyscy myśleli. Ale jeszcze raz o mało z radości nie straciłem życia gdym pierwszy raz ujrzał rodziców. Odwiedziny były krótkie, za wiele było wzruszenia i rozkoszy dla mego zranionego serca. Zaledwie rodzice wyszli znowu dostałem Kollaps, był to ostatni, ale wisiałem w poważnem niebezpieczeństwie życia". Ślady złożenia, stan dobry.