kredka, papier (w p.g. narożu okrągły tłoczony stempel), 49 x 35 cm
sygn. p.d.: 8/9 1919. | JMalczewski
Na tzw. „plecach“ zabezpieczających rysunek od tyłu l.g. nalepka papierowa wypełniona czarnym atramentem: SALON SZTUKI | KRAKÓW, SZPITALNA 40. – TELEFON 2486 | (NAPRZECIW TEATRU MIEJSKIEGO) | Autor J. Malczewski | Treść „Główka“ | Rodzaj pastel (napisane na słowie) olej
obok zapiski ramiarskie, pod spodem centralnie w kółku numer: 113.
Na górnej listwie ramy nalepka Agra-Art z 5 grudnia 2004.
Malczewski stworzył własny, oryginalny język malarski oparty na konfrontacji w obrazie dwóch przestrzeni będących odbiciem świata rzeczywistego – materialnego i nierzeczywistego – duchowego. I to właśnie kobieta, której obecność w twórczości Malczewskiego nie tylko wzbogaciła wizualną stronę jego prac, najczęściej stawała się pośrednikiem w przekazywaniu ukrytych myśli, pragnień, tęsknot, nierzadko skrywanych emocji, które wypełniały duszę twórcy. Tak jak w prywatnym życiu Malczewskiego kobieta wyzwalała w nim pokłady uczuć i silnych emocji, tak w symbolicznym malarstwie artysty kobieta staje się najczęstszym i najefektowniejszym nośnikiem symbolicznych treści.To w kobiecie artysta widzi inspirującą muzę, ale i drapieżną femme-fatale w ciele chimery czy też harpii. To kobieta dzierży rolę skrzydlatego posłańca, pośrednika między światem żywych a martwych, staje się alegorią Polski, Zwycięstwa – bogini Nike, starożytnej Pytii – uosabia idee, wzniosłe myśli, ale i postacie z fikcyjnego świata.
Paulina Szymalak-Bugajska, Moja dusza. Oblicza kobiet w twórczości Jacka Malczewskiego, [w:] Moja dusza. Oblicza kobiet w twórczości Jacka Malczewskiego, Radom 2019, s. 9-10.
Jacek Malczewski (Radom 1854 - Kraków 1929) - wybitny przedstawiciel malarstwa polskiego modernizmu, studia artystyczne rozpoczął w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie w latach 1872-1875 uczył się pod kierunkiem Feliksa Szynalewskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki, do którego pracowni uczęszczał ponownie w latach 1877-1879. Następnie kształcił się w Paryskiej École des Beaux Arts u E. Lehmanna (1876-1877).
W 1880 podróżował do Włoch. W 1884-1885 wziął udział – jako rysownik – w naukowej ekspedycji Karola Lanckorońskiego do Pamfilii i Pizydii w Małej Azji. Wówczas był także w Grecji i we Włoszech. W latach 1885-1886 przebywał przez kilka miesięcy w Monachium. Po powrocie zamieszkał na stałe w Krakowie, skąd wyjeżdżał jeszcze do Monachium i do Włoch. W 1896-1900 uczył w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, a w latach 1911-1922 był profesorem i dwukrotnie rektorem krakowskiej Akademii. Lata 1914-1915 spędził w Wiedniu, w 1916 wrócił do Krakowa. W ostatnich latach życia przebywał głównie w Lusławicach i Charzewicach k. Zakliczyna. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” (1897) oraz członkiem grupy „Zero” (1908).
We wczesnym okresie twórczości malował portrety, sceny rodzajowe i – przede wszystkim – obrazy o tematach związanych z martyrologią Polaków po powstaniu styczniowym (Śmierć Ellenai, Niedziela w kopalni, Na etapie, Wigilia na Syberii). Później, od lat dziewięćdziesiątych XIX wieku tworzył obrazy o treściach symbolicznych z przenikającymi się wątkami patriotycznymi, biblijnymi, baśniowymi, literackimi i alegoryczno-fantastycznymi.
