sangwina, kredka, papier, 18,5 x 29 cm (w świetle passe-partout)
sygn. p. d.: Eug. Zak.
Na odwr., na tzw. „zaplecku“ nalepka informująca o szybie UV oraz nalepka warszawskiego zakładu ramiarskiego.
Eugeniusz Zak (Żak) (Mogilno/Mohylno w dawnej guberni mińskiej 1884 – Paryż 1926) dzieciństwo spędził w Mogilnie (Mohylnie) i (od 1892) w Warszawie. W roku 1902 wyjechał do Paryża, gdzie studiował w École des Beaux-Arts u Jeana Léona Gérôme’a i w Académie Colarossi u Alberta Besnarda. W 1903 podróżował do Włoch, był w Rzymie, we Florencji, Pizie, Mediolanie. Następnie pojechał do Monachium, gdzie przez pół roku kształcił się u Antona Ažbego. W 1904 powrócił do Paryża i zadebiutował w Salonie Jesiennym. W Paryżu pozostał do 1914, później przeniósł się do Vence i Nicei. Lata 1916-1921 spędził w Polsce. W 1921 wyjechał do Niemiec; mieszkał w Bonn (gdzie wykonał polichromie do willi architekta F.A. Breuhausa), później w Berlinie. W 1923 wrócił do Paryża. Wiele wystawiał, biorąc m.in. udział w paryskich Salonach, w wystawach w Barcelonie (1912), Wenecji (Biennale 1914), Wiedniu (1915). Czynnie uczestniczył także w polskim życiu artystycznym – należał do Tow. Artystów Polskich „Sztuka”, wystawiał też z Formistami, był współzałożycielem ugrupowania „Rytm”. Był jednym z najwybitniejszych polskich artystów tzw. École de Paris. Inspiracji szukał w sztuce renesansu, w malarstwie Cezane’a i Picassa. We wcześniejszym okresie twórczości malował portrety oraz wykonywał – inspirowane sztuką renesansową – sangwinowe rysunki głów i popiersi. Malował też idealizowane, liryczne i poetyckie w nastroju sceny w pejzażu, a po 1920 kompozycje figuralne z jedną lub kilkoma postaciami pasterzy, tancerek, arlekinów we wnętrzach lub w pejzażu. Jego obrazy przesycone są łagodnym nastrojem melancholii i zadumy. Wiotkie sylwetki przedstawianych postaci artysta poddawał swoistej stylizacji – wydłużając proporcje i nadając im giętkie, niemal taneczne pozy. Obrazy te odznaczają się dekoracyjnością, rytmicznymi, „tanecznymi” układami form, miękkim światłocieniowym modelunkiem, a często także efektami fakturowymi.
