DZIENNIK LUDWIKA SCZANIECKIEGO

PUŁKOWNIKA WOJSK POLSKICH

Warszawa, 1904r. Skład Głowny w Księgarni E. Wende i spółka, str. 351, format 7x20 cm

Ludwik Paweł Sczaniecki (ur. 30 października 1789 w Boguszynie, zm. 7 września 1854 w Paryżu) – podpułkownik, powstaniec listopadowy, ziemianin, działacz społeczny, spiskowiec i pamiętnikarz.

Wychowywany był w duchu patriotyzmu i miłości ojczyzny. Już w dzieciństwie wykazywał chęć walki o niepodległość Polski (m.in. jako pięciolatek prosił ojca, by ten pozwolił mu pójść z nim do walki przeciwko Prusakom w 1794). Pierwsze formalne nauki pobierał od emigranta z Francji. Lata 1802–1806 spędził w Dreźnie na studiach historycznych, przyrodniczych i matematycznych. W 1807 r. pracował w biurze dyrektora spraw wewnętrznych w Warszawie – Stanisława Brezy. 25 kwietnia 1809, w obliczu wojny z Austrią, zaciągnął się do wojska w Poznaniu, gdzie służył pod komendą gen. Antoniego Amilkara Kosińskiego[3]. 21 czerwca brał udział w potyczce z Austriakami pod Radoszycami. W okresie od lipca do września przewoził depesze wojskowe z Krakowa do Poznania.

W 1812 r. odbył kampanię rosyjską jako adiutant gen. Jana Henryka Dąbrowskiego[3]. 30 sierpnia przybył do Wiaźmy, gdzie wręczył Napoleonowi depesze. Od niego też otrzymywał dalsze rozkazy. Odniósł ranę w walkach w rejonie Bobrujska. 6 listopada dowodzony przez niego oddział wyparł huzarów z Borysowa. Po morderczej przeprawie przez Berezynę, w ciężkim stanie zdrowia wrócił w Poznańskie (z pomocą służącego, Walentego Zielińskiego[2]). W marcu 1813 otrzymał stanowisko adiutanta w sztabie gen. Dąbrowskiego. W kwietniu objął obowiązki adiutanta polowego w sztabie Polskiego Korpusu Obserwacyjnego gen. Dąbrowskiego w Wetzlar. 2 maja walczył u boku Napoleona w bitwie pod Lützen. 11 maja został odznaczony Orderem Kawalerskim Legii Honorowej. Wkrótce dostał się do niewoli rosyjskiej (był więziony w Charkowie). Zwolniony w sierpniu 1814[4], przyjechał do Warszawy, gdzie otrzymał od gen. Dąbrowskiego stanowisko szefa szwadronu. Po upadku Napoleona i Kongresie Wiedeńskim, nie wstąpił do powstającej armii Królestwa Polskiego. Nie chciał bowiem służyć w wojsku podlegającemu zaborcy[2]. Na własną prośbę otrzymał dymisję (25 II 1819) w stopniu majora, z pozwoleniem noszenia munduru.

TWARDA OPRAWA WYDAWNICZA Z EPOKI

STAN BDB-/ rdzawe plamki (fixing)