[Mickiewicz Adam] Garczyński Stefan Poezye T. 1-2 (1 wol.) Paryż 1833 [Pierwodruk "Reduty Ordona"]

[Mickiewicz Adam] Garczyński Stefan, Poezye, T. 1-2 (1 wol.), Paryż 1833, Nakładem autora, s. 144; 144, w. 13 x 9 cm, Zawiera pierwodruk wiersza Reduta Ordona Adama Mickiewicza (1798-1855). Zbiór poezji Stefana Garczyńskiego (1805-1833) wydany przez Mickiewicza. Tomiki zawierają utwory: Wacława dzieje. Poema; Wizja. Scena fantastyczna; Nabożeństwo tegoczesne; Wspomnienia z czasów wojny narodowej polskiej; Sonety wojenne; Drobne wiersze i przekłady. W tomie drugim pierwodruk wiersza Reduta Ordona Mickiewicza (s. 133-138). W przypisie do wiersza dedykacja Mickiewicza: „Wiersz ten pisany pod wpływem opowiadań Garczyńskiego, umieszczam między dziełami przyjaciela jako wspólną naszą własność. Poświęciłem go ostatniemu wodzowi polskiemu [gen. Janowi Nepomucenowi Umińskiemu], który o sprawie naszej nie rozpaczał i do końca chciał walczyć. A.M.”. Współczesna oprawa skórzana autorstwa mistrza introligatorskiego Jerzego Budnika.

Reduta Ordona -  wiersz Adama Mickiewicza powstały w 1832 w Choryni k. Kościana, (druga redakcja - w Dreźnie). Jest opisem obrony Warszawy przed Rosjanami podczas powstania listopadowego, we wrześniu 1831 przez załogę Reduty 54, gdzie dowódcą artylerii był Julian Ordon. Utwór powstał na podstawie relacji uczestnika tych wydarzeń, przyjaciela poety, Stefana Garczyńskiego. [Spoiler alert!] W scenie finałowej Ordon, nie chcąc oddać wrogowi amunicji, wysadza się wraz z całym jej składem w powietrze. Jest to wersja Adama Mickiewicza, gdyż w rzeczywistości Ordon przeżył pogrom, a swoje życie zakończył popełniając samobójstwo na emigracji we Włoszech.

Konstanty Julian Ordon (ur. 15 października 1810 w Warszawie, zm. 4 maja 1887 we Florencji) – oficer Wojska Polskiego, powstaniec listopadowy. W czasie powstania listopadowego, podczas obrony Warszawy, dowodził baterią artylerii w reducie nr 54, która została wysadzona w powietrze 6 września 1831. W wierszu Reduta Ordona jego rzekomą śmierć opisał Adam Mickiewicz, mimo że podczas wybuchu Ordon został jedynie mocno poparzony. Od 1833 przebywał w Dreźnie, następnie osiadł w Szkocji. Około 1840 wstąpił do wolnomularstwa angielskiego, a w październiku 1847 do polskiej loży narodowej w Londynie. Związał się z Towarzystwem Demokratycznym Polskim. W 1848 wyjechał do Mediolanu, chcąc wstąpić do legionu Mickiewicza. Źle przyjęty, ostatecznie znalazł się w Legii Lombardzkiej. W październiku 1848 wstąpił do armii sardyńskiej, gdzie służył do 1855. Jesienią 1856 wyjechał do Francji i osiadł w Paryżu. W 1858 otrzymał posadę profesora języków nowożytnych w Kolegium Rządowym w Meaux. Od 1860 służył w oddziałach Giuseppe Garibaldiego, następnie w armii włoskiej do 1867. Po samobójczej śmierci we Florencji jego zwłoki zgodnie z ostatnią wolą spopielono, a w listopadzie 1891 roku, dzięki staraniom jego przyjaciela z Florencji, Ludwika Ostaszewskiego (1824-1908), sprowadzono do Lwowa (władze rosyjskie nie zezwoliły na pochówek w grobie rodzinnym na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie). Tam uroczyście pochowano je na Cmentarzu Łyczakowskim, tymczasowo w grobie rodziny Baczewskich.

Stefan Florian Garczyński (ur. 13 października 1805 w Kosmowie, zm. 20 września 1833 w Awinionie) – polski poeta, przedstawiciel romantyzmu, powstaniec listopadowy, przyjaciel Adama Mickiewicza. Był synem pułkownika Franciszka Garczyńskiego i Katarzyny z Radolińskich. Studiował w Liceum Warszawskim, potem w Berlinie. Uczestnik powstania listopadowego, podczas którego pełnił funkcję adiutanta generała Jana Nepomucena Umińskiego. Na podstawie jego relacji Mickiewicz napisał Redutę Ordona. 

Jan Nepomucen Umiński herbu Cholewa (ur. 22 stycznia 1778 w Czeluścinie, zm. 1851 w Wiesbaden) – generał brygady Księstwa Warszawskiego, brał udział w powstaniu kościuszkowskim w roku 1794, służył w armii napoleońskiej, podczas powstania listopadowego dowodził obroną Warszawy. Był członkiem Towarzystwa Litewskiego i Ziem Ruskich w Paryżu w 1832 roku. W 1832 roku był jednym z założycieli Towarzystwa Literackiego w Paryżu. Potem przeniósł się do Wiesbaden, gdzie zmarł.