Tadeusz Dominik, PEJZAŻ, 1988

80,5 x 100,0cm - akryl, płótno sygn. p.d.: Dominik

Na odwr. na g. listwie krosna l.: 17 [w kółku] PEJZAŻ 80 X 100 | 1988 AKRYL, obok nalepka Centrali Handlu Zagranicznego Ars Polona z napisem dłg.: D/341/89 | T. Dominik 17 [w kółku] | UABBBB AEBB; poniżej na płótnie p.g. flamastrem numer zezwolenia na wywóz za granicę.

Obraz wystawiany i reprodukowany:

– Tadeusz Dominik, Galeria Centrum Sztuki Studio im. S.I. Witkiewicza, Warszawa IV-V 1989, il. czarno-biała, s. nlb.

Nie maluję pejzaży, konkretnych miejsc, wycinków natury. Moim celem jest coś zupełnie przeciwnego – wejście w głąb natury, pewne zagłębienie się w nią. Powierzchowne spojrzenie na nią znamienne jest raczej dla naturalistów – takie zewnętrzne odbicie świata uważam po prostu za stratę czasu.

Już impresjonistom, moim zdaniem, chodziło o coś więcej; nie tylko o zanotowanie bezpośredniego odbioru, naskórka rzeczywistości, ale o jakąś tkankę natury, coś dotąd niezauważalnego; pokazują oni wyraźnie pewne rzeczy, które, jeśli już były przed nimi robione, to intuicyjnie. Ja wchodzę w to jeszcze głębiej, a przynajmniej jest moim celem, żeby dochodzić do tego pojęcia natury, które nas otacza. My sami w niej jesteśmy, w jej środku; składa się na nią właściwie wszystko. Przy tym interesuje mnie natura organiczna, istniejąca bez ingerencji człowieka (...).

W głąb natury, rozmowa z Tadeuszem Dominikiem, (w:) Zbigniew Taranienko, Rozmowy o malarstwie, Warszawa 1987, s. 164-165

♣ Do Ceny Zakupu doliczana będzie dodatkowo opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

 

Tadeusz Dominik (Szymanów 14 I 1928 - Warszawa 20 V 2014) studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie pod kierunkiem prof. J.Cybisa (1946-51, dyplom 1953). Od 1951 był pedagogiem na macierzystym Wydziale, początkowo jako asystent Cybisa. Od 1965 prowadził własną pracownię, w 1979 otrzymał tytuł profesora. W 1990 przeszedł na emeryturę. W czasie studiów oddziałały nań - za pośrednictwem osobowości i sztuki Cybisa - idee polskiego koloryzmu, które następnie twórczo i samodzielnie kontynuował. Początkowo tworzył obrazy figuratywne. Debiutował na słynnej wystawie w warszawskim Arsenale w 1955, gdzie zdobył nagrodę. W tym okresie obok malarstwa uprawiał drzeworyt, operujący szerokimi płaszczyznami bieli i czerni (drzeworyty wystawiał m.in. na Biennale w Wenecji w 1956). W drugiej poł. lat 50. zaczął malować obrazy abstrakcyjne, początkowo utrzymane w ekspresyjnej i spontanicznej stylistyce malarstwa informel. W latach 60. wzbogacił swe prace o efekty fakturowe. Niezmienną inspiracją była dla malarza natura, bogactwo i kolorystyka jej form. Pozostał jej wierny do dziś, poddając zmianom sam sposób malowania. Stopniowo rozjaśniał i wygładzał swe kompozycje, wprowadzając efekty dekoracyjne, jak rytmiczne powtórzenia form czy rodzaj malowanych „rastrów“, regularnie znaczących fragmenty kompozycji. Wśród wielu nagród otrzymał m.in. laur „Złotego Grona“ w Zielonej Górze w 1963, Grand Prix Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie w 1968, nagrodę im. George’a Rowney’a w Londynie w 1973 i Nagrodę im. Jana Cybisa w Warszawie w 1973. Równolegle z malarstwem zajmował się gobelinem, ceramiką, również grafiką komputerową.

Zmarł 20 maja 2014 w swoim domu pod Warszawą.