Tadeusz Brzozowski, HOMO LUDENS A LA LOBSTER SALAD..., 1986

24,0 x 30,0cm - tusz pióro, pędzel, akwarela, papier HOMO LUDENS A LA LOBSTER SALAD DEL MONICA, 1986

sygn. tuszem p.d.: T. B. 86., pionowo wzdłuż p. kraw.: HOMO LUDENS a la LOBSTER SALAD DEL MONICA.

sygn. na odwr. tuszem: TADEUSZ BRZOZOWSKI | „HOMO LUDENS a la LOBSTER SALAD | DEL MONICA“ | 1986 | 24 x 30 cm, w p.d. rogu: Kochanej Mireczce A. | 1987 – bardzo wdzięczny | za wszystko Tadeusz Br.

 

Praca wzmiankowana w katalogu oeuvre artysty:

– Tadeusz Brzozowski 1918-1987, pod red. Anny Żakiewicz, Muzeum Narodowe, Warszawa 1997, s. 272, kat. II. 1163 (jako własność prywatna w Warszawie).

Wg tegoż źródła rysunek, wraz z innymi z serii o tytule zaczynającym się od Homo ludens a la... był eksponowany na wystawie: Tadeusz Brzozowski – Rysunki podkolorowane, Galeria Zapiecek, Warszawa 2 – 13 II 1987 (bez kat.)

Tamże bibliografia recenzji z wystawy, w tym: Trochę aniołów, trochę diabłów na Zapiecku. Maluję dla ludzi inteligentnych - mówi Kurierowi Tadeusz Brzozowski, „Kurier Polski“ 1987 nr 24, il. – zdjęcia z wystawy.

Rysunek dedykowany jest wieloletniej kierowniczce Galerii Zapiecek, Mirosławie Arens.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)

Tadeusz Brzozowski (Lwów 1918 - Rzym 1987)  - od 1936 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, w latach 1940-1942 kontynuując naukę w Kunstgewerbeschule, powstałej w miejsce Akademii. W czasie okupacji związany był z Teatrem Podziemnym Tadeusza Kantora - grał w Balladynie (1943) i główną rolę w Powrocie Odysa (1944). W tym okresie zajmował się też konserwacją dzieł sztuki, co okazało się owocne dla jego własnej techniki malarskiej w przyszłości. W 1945 ostatecznie ukończył studia w krakowskiej ASP. Do 1948 wystawiał z Grupą Młodych Plastyków, uczestnicząc w najważniejszych wystawach młodego ruchu artystycznego, aż do narzucenia przez władze socrealizmu jako obowiązującego stylu obrazowania. W latach 1950-1955 nie uczestniczył w oficjalnym życiu artystycznym, zajmując się w tym czasie malowaniem polichromii kościelnych, konserwacją i nauczaniem rysunku na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej (do 1954). W 1954 przeniósł się do Zakopanego, gdzie podjął pracę pedagogiczną w Szkole Kenara. Pracował w niej do 1969, w latach 1959-1961 jako dyrektor  w Zakopanem mieszkał do końca życia. W tym okresie, w toku samodzielnych prób i doświadczeń stał się wirtuozem techniki malarskiej. Kolor, faktura, gra laserunków i walorów, cała „alchemia“ jaką stosował w swoich obrazach złożyły się na niepowtarzalne zjawisko malarstwa abstrakcyjnego, które zdolne było „opowiadać“ samą swą formą. W 1955 powrócił do udziału w wystawach, uczestnicząc w licznych pokazach w Polsce i za granicą, organizując też wiele wystaw indywidualnych. W 1957 wszedł w skład reaktywowanej Grupy Krakowskiej. Od 1958 współorganizował „Salony Marcowe“ w Zakopanem. W 1959 w Paryżu związał się z międzynarodowym ruchem „Phases“. W latach 1962-1979 był pedagogiem w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu (od 1977 profesorem), a w latach 1979-1981 profesorem ASP w Krakowie. Otrzymał wiele nagród i odznaczeń państwowych oraz m. in. nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1983). Wśród retrospektyw artysty za jego życia wymienić należy wystawę w Muzeum Narodowym w Poznaniu (1974) i wystawę rysunków w Muzeum Okręgowym w Radomiu (1986). Wielka wystawa pośmiertna eksponowana była w Muzum Narodowym w Warszawie, a następnie w muzeach w Zakopanem, Wrocławiu i Krakowie w latach 1997-1998. Towarzyszył jej katalog oeuvre artysty w dziedzinie malarstwa i rysunku: Tadeusz Brzozowski 1918-1987, pod red. Anny Żakiewicz, Muzeum Narodowe, Warszawa 1997.