Michał Minor, Niosąc balast twojej pychy, prawa noga zostaje po różowej stronie, 2021 r.

Michał Minor (ur. 1979 r., Zabrze)
Niosąc balast twojej pychy, prawa noga zostaje po różowej stronie, 2021 r.
olej na płótnie, 60 x 80 cm

Absolwent Wydziału Grafiki ASP w Katowicach gdzie pracuje jako pedagog z tytułem profesora sztuki. W latach 2000-2020 uczestniczył w ponad 250 wystawach zbiorowych w kraju i za granicą, jest autorem kilkunastu wystaw indywidualnych. Uprawia głównie malarstwo, rysunek i grafikę warsztatową, projektuje plakaty. Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych i kolekcjach prywatnych. Przyznaje, że czuje się mocno związany ze Śląskiem, który wywarł duży wpływa na język jego artystycznej wypowiedzi. Jednym z bodźców do jego powstania jest choćby specyficzne poczucie humoru, które określa jako „balansowanie na granicy czegoś, co prawdziwe, a co między słowami”, a stygmat gwary śląskiej, zwłaszcza w aspekcie jej obniżonej artykulacji, również czyni jedną z inspiracji, powodowaną sentymentem i swoistą fascynacją. W swojej sztuce przetwarza wpływy ekspresjonizmu i poetyki ulicznego graffiti, drapieżność jego płócien i dynamika spod znaku komiksowej narracji, nasuwają skojarzenia z prekursorem tej dziedziny, Jeanem - Michelem Basquiatem. Wybór środków wyrazy jest uzasadniony potrzebą kontestacji otaczającej go rzeczywistości, postawą zaangażowania w aktualne, społeczne bolączki, upadek wartości i zdziczenie obyczajów. Stylistyka jego prac jest również bliska ekspresji obrazów Romana Nygi, jednego z istotnych przedstawicieli malarstwa śląskiego, debiutującego w latach 60-tych. Minor zastrzega, że wbrew pozorom, ceni dawnych mistrzów, wciąż do nich wraca i na nowo ich odkrywa. Podkreśla także wartość deprecjonowanej dziś często akademii, jej znaczenie dla budowania świadomości twórczej i poszerzania horyzontów. "Sztuką jest dla mnie sztuczka. Dla mnie sztuką jest zrobić „coś”. Sztuką jest dla mnie wyjąć królika z kapelusza. Nie jest sztuką usiąść w galerii i zacząć obierać ziemniaki albo przyjść z szabelką i zniszczyć portrety nazistów. I już sztuką nie jest realizowanie nadużywanych zagadnień związanych z Holocaustem czy quasi-skandalizujących dla radykalnego polskiego podwórka tematów poświęconych homoseksualistom ani też robienie prac typologicznych polegających na tym, że ktoś zgrywa sobie z youtube fragmenty filmu z napisem „The end” i robi z tego found foutage. Sztuką jest zrobić sztuczkę. Pokaż, że potrafisz zrobić coś w taki sposób, aby bić ci pokłony, ponieważ oglądając twoje prace zdałem sobie sprawę, że siedziałeś tam ileś czasu i zrobiłeś z pędzelkiem w dłoni coś takiego, że jak na to patrzę, to po prostu chapeau bas! I dlatego oglądając ten film o himalaistach pomyślałem sobie, że to jest właśnie sztuka, przekroczyć własne ograniczenia, zachowując przy tym kontrolę i rozwagę."