WARSZAWA 1968, Wydawnictwo Prawnicze, s. 178, wym. 14,5 x 20,5, oprawa broszurowa, przybrudzenia oprawy, stan dobry
Określenie wysokości zadośćuczynienia pieniężnego za doznane krzywdy niemajątkowe w przypadku uszkodzeń ciała należy do najtrudniejszych zagadnień prawa odszkodowawczego. Związane jest to – z jednej strony z brakiem precyzyjnych kryteriów oznaczenia rozmiarów takiej szkody, a z drugiej – jest wynikiem trudności z jej wyrażeniem kwotowym, stanowiącym podstawę należnego zadośćuczynienia. Rozwiązań tych kwestii poszukują zarówno orzecznictwo sądów, praktyka ubezpieczeniowa, jak i teoria prawa odszkodowawczego. Brak jest jednak w pełni satysfakcjonujących i powszechnie akceptowanych rezultatów. W orzecznictwie sądowym, wyznaczającym tendencje i kierunki rozwiązań, obserwujemy pewne rozbieżności. W szczególności dostrzegalny jest nadal nurt postulujący zasądzanie umiarkowanych – „rozsądnych” kwot zadośćuczynienia. W innych orzeczeniach ujawnia się tendencja do przyznawania stosunkowo wysokich rekompensat z tytułu uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia...