Kołaczkowski Klemens, Wspomnienia jenerała Klemensa Kołaczkowskiego t. I-V - współoprawne [komplet]

Kołaczkowski Klemens, Wspomnienia jenerała Klemensa Kołaczkowskiego t. I-V - współoprawne [komplet], Spółka Wydawnicza Polska, Kraków 1898 -1901, s. 168, [2], 171 , 128, 190, wymiary 14 x 21,5 cm. Liczne ilustracje w tekście. Tom 3 i 4 - brak kart tytułowych. Półskórek ze złoceniami wykonany przez Jerzego Budnika, niesyg.

Zawiera:

Ks. 1: Od roku 1793 do 1813 r.

Ks. 2:  Od roku 1813 do 1820 r.

Ks. 3: Od roku 1820 do 1830 r.

Ks. 4: Od 29 listopada 1830 r. do końca lipca 1831 r.

Ks. 5: Od końca lipca 1831 r. do 22 listopada 1831 r.

Klemens Kołaczkowski herbu Abdank (ur. 1793 w Poznaniu, zm. 23 września 1873 w Dreźnie) – polski generał, członek korpusu inżynierów Królestwa Kongresowego. Syn Ignacego Franciszka Kołaczkowskiego i Józefy, córki hrabiego Zygmunta Grudzińskiego.

W latach 1806–1809 studiował na Uniwersytecie Wrocławskim i był absolwentem Szkoły Aplikacyjnej Artylerii i Inżynierów w Warszawie. W 1810 roku w Zamościu i Modlinie sprawował nadzór nad pracami fortyfikacyjnymi. Uczestnik kampanii napoleońskich w latach 1809, 1812, 1813 i 1814.

W 1813 uhonorowany francuskim tytułem Kawalera Orderu Legii Honorowej i polskim Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari.

W latach 1814–1815 był współzałożycielem tajnego związku Przyjaciół Polski. Członek masonerii polskiej (loża Tarcza Północna). Do wojska Królestwa Polskiego wstąpił w 1815 roku. W latach 1820–1830 wykładowca i dyrektor naukowy Szkoły Wojskowej Aplikacyjnej. W czasie powstania listopadowego komendant służb inżynieryjnych i generalny kwatermistrz w obronie Warszawy i Modlina. Mianowany generałem brygady w 1831 i został dowódcą korpusu inżynierów. Carowi Mikołajowi złożył po upadku powstania przysięgę wiernopoddańczą, wycofując się z życia publicznego. Następnie wyjechał do Wielkopolski.

Był odznaczony Orderem Świętego Włodzimierza IV klasy, Orderem Świętej Anny z brylantami. W 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 20 lat służby.

Autor biografii I. Prądzyńskiego (1851) i J. H. Dąbrowskiego (1901) oraz Wspomnień wydanych w kilku tomach w latach 1898–1901.