(KOŁTUN polski) HUET J. B., Essai medical sur la plique polonaise.

Essai medical sur la plique polonaise. 

These Presentee et soutenue a la Faculte de MEdecine de Paris, le 23 decembre 1813, suivant les formes prescrites par l'aticle XI de la loi du 19 ventose an 11, conformement a la decision de Son Excellence le Grand-Maitre de l'Universite imperiale, du 23 novembre 1813. Par (...). Paris 1813. De l'Imprimerie de Didot Jeune. (26 x 20,5 cm), s. 32, opr. pperg. współcz. 
Praca dyplomowa na temat "kołtuna polskiego". Plica polonica - "Kołtun polski", zwany także gwoźdźcem, goźdźcem lub pliką, sklejony łojem i wydzieliną wysiękową pęk włosów na głowie, powstały wskutek braku higieny lub niekorzystania ze szczotki bądź grzebienia; powstawaniu kołtuna sprzyjało także powszechne wśród chłopstwa noszenie czapki. Stare przesądy medyczne zabraniały obcinania kołtunów z obawy przed negatywnym wpływem na zdrowie, noszenie go miało chronić przed chorobami i diabłem. Najdłuższy zachowany kołtun znajduje się w Muzeum Wydziału Lekarskiego UJ, pochodzi z XIX w. i po rozwinięciu ma 1,5 m długości. Niekiedy kołtun był zapuszczany celowo poprzez intensywne pocieranie włosów i niszczenie ich struktury - kołtun tego rodzaju można porównać do dredów. Takie właśnie celowo hodowane kołtuny noszono na Pińszczyźnie i Mazowszu jeszcze na początku XIX w. Stan dobry.