Adama Warmińskiego WIERSZE I PROZA 1921 IGNIS [Adam Koc] Prezes Banku Polskiego

WARMIŃSKI Adam [KOC Adam]: WIERSZE I PROZA, Towarzystwo Wydawnicze IGNIS Warszawa 1921 s. 79[1] 15,5x12,5cm

Adam Ignacy Koc, ps. Witold, Szlachetny, Adam Krajewski, Adam Warmiński, Witold Warmiński (ur. 31 lipca 1891 w Suwałkach, zm. 3 lutego 1969 w Nowym Jorku) – polski wojskowy i polityk, poseł, dziennikarz, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, wolnomularz, uczestnik walk o niepodległość Polski w I wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej. Od grudnia 1919 w Wojsku Polskim. Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowódca 201 pułku piechoty Obrony Warszawy, a następnie Dywizji Ochotniczej (31 lipca – 3 grudnia 1920). Później na różnych stanowiskach w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Uczestnik przewrotu majowego po stronie sił dowodzonych przez Józefa Piłsudskiego. Później na stanowisku szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie (od 14 września 1926 do 4 marca 1928). Wiceminister skarbu (od 23 grudnia 1930 do grudnia 1935) oraz komisarz rządowy w Banku Polskim (styczeń 1932 – grudzień 1935). Jeden z głównych negocjatorów i autorów umów pożyczkowych II Rzeczypospolitej z Francją i Wielką Brytanią. Prezes Banku Polskiego od 7 lutego 1936 do 27 kwietnia 1936. Po śmierci Józefa Piłsudskiego w grupie zwolenników gen. Edwarda Śmigłego-Rydza. Komendant Naczelny Związku Legionistów Polskich (24 maja 1936 – 25 czerwca 1938). Współautor programu, a następnie szef Obozu Zjednoczenia Narodowego (luty 1937 – styczeń 1938). Zwolennik zbliżenia sanacji z Narodową Demokracją i Ruchem Narodowo-Radykalnym „Falanga”. Podczas kampanii wrześniowej w 1939 koordynował ewakuację złota Banku Polskiego z kraju. Wiceminister skarbu (od 10 września 1939) w gabinecie Felicjana Sławoja Składkowskiego, potem minister skarbu (30 września 1939 – 9 grudnia 1939) oraz minister przemysłu i handlu (9 października 1939 – 9 grudnia 1939), a następnie II podsekretarz stanu w Ministerstwie Skarbu w rządzie emigracyjnym Władysława Sikorskiego. Od 1940 aż do śmierci przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie był m.in. wicedyrektorem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce.