Pius Weloński(1849-1931),Prometeusz,1880

Drzeworyt, 12 x 18 cm w świetle passe – partout, sygn..na płycie l.d. „P.Weloński”

Pius Weloński (ur. 1849 w Kumelanach koło Suwałk, zm. 21 października 1931 w Warszawie) – polski rzeźbiarz, malarz.

W latach 1868–1872 uczył się w Szkole Rysunkowej w Warszawie. Jego nauczycielami byli m.in.: Konstanty Hegel (rzeźba) i Rafał Hadziewicz (malarstwo). Odbywał praktyki także w pracowniach Faustyna Cenglera i Andrzeja Pruszyńskiego. W latach 1872–1878 studiował w Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu (dzięki stypendium Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych). Uczelnię ukończył odznaczony złoty medalem. W latach 1878–1883 przebywał we Włoszech. Później wyjechał do Francji, a następnie do Niemiec.W 1897 roku wrócił do Warszawy. Otrzymał wówczas po Bolesławie Syrewiczu pracownię na Zamku Warszawskim. W 1901 roku otworzył fabrykę odlewów. W latach 1904–1915 był profesorem i dyrektorem Szkoły Rysunkowej w Warszawie (uczył modelowania), a od 1906 honorowym dyrektorem warszawskiego Muzeum Sztuk Pięknych. Był także członkiem korespondentem krakowskiej Akademii Umiejętności, honorowym profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, a od 1924 roku dyrektorem prywatnej Szkoły Sztuk Pięknych im. Wojciecha Gersona w Warszawie.Zmarł 21 października 1931, a jego pogrzeb odbył się 24 października tego roku. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 90-1-29/30)