Drzeworyt, 18 x 13 cm w świetle passe – partout, sygn.. na płycie l.d. „J.HOLEWIŃSKI”
Józef Holewiński (ur. 17 marca 1848 w Warszawie, zm. 20 stycznia 1917 tamże) –
drzeworytnik warszawski, artysta-malarz, ilustrator; jeden z wybitnych polskich
ksylografów.Malarstwa uczył się w warszawskiej Szkole Rysunkowej Wojciecha
Gersona, natomiast sztuki drzeworytu interpretacyjnego u Jana Styfiego (od
1864)[1][2]. Pod jego kierunkiem rozpoczął w 1865 pracę w drzeworytni „Kłosów”;
po upadku czasopisma w 1890 przeszedł do „Tygodnika Ilustrowanego”, w którym
(od 1891) pełnił funkcję kierownika artystycznego; na stanowisku tym pozostał
do śmierci w 1917; przez jakiś czas prowadził dział ilustracji w tygodniku „Wędrowiec”;
współpracował także z zagranicznymi magazynami "Moderne Kunst" i
"Gazette des Beaux Arts".Za swoje drzeworyty Holewiński był
wielokrotnie nagradzany: w 1873 otrzymał dyplom uznania na Wystawie Powszechnej
w Wiedniu; w 1886 nagrodę pieniężną a w 1888 pierwszą nagrodę na I i III
Wystawie Dzieł Sztuki Ornamentacyjnej i Reprodukcyjnej w Warszawie; w 1886
pierwszą nagrodę na wystawie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie za
drzeworyt Sabała, rytowany według rysunku Stanisława Witkiewicza; w 1895 złoty
medal w Monachium i wielki medal srebrny na Wystawie Sztuki Drukarskiej w
Petersburgu.
