Olej, płótno dublowane; wym.: 61 x 46 cm; sygn. p. d.: Augustynowicz
Artysta znany przede wszystkim z ukazywania z piękna folkloru polski południowej. Prace olejne z jego dorobku artystycznego rzadko występują na rynku antykwarycznym. Prezentowany portret powstał w poznańskim okresie twórczości artysty i był wystawiany w Poznaniu, w pawilonie mieszczącym się w podwórzu przy pl. Wolności 14, czyli Budynku Towarzystwa Budowlanego „Union” zaprojektowanym przez Rogera Sławskiego i będącym jedną z najciekawszych realizacji tego architekta na terenie miasta. Pawilon wystawowy z przeszklonym dachem, użytkowany w okresie międzywojennym przez Salon Stowarzyszenia Artystów Plastyków, potem Instytut Krzewienia Sztuki, później „Klub Szyderców” i po nim, w 1935 roku, „Salon 35”.
Pomysłodawcą Salonu był Zygmunt Mąkowski, który prowadził tu w okresie międzywojennym znaną kawiarnię artystyczną „Pod Kaktusem”. Salon był prowadzony od 1932 roku. W kawiarni działał w latach 1932–1935 słynny kabaret literacki „Klub Szyderców”. To właśnie Zygmunt Mąkowski zakupił obraz od artysty i w rękach jego spadkobierców pozostawał on do chwili obecnej.
Aleksander Augustynowicz (1865–1944) polski malarz, portrecista i pejzażysta. W latach 1883–1886 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, m.in. w pracowniach Feliksa Szynalewskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki. Ukończywszy studia, w 1888 wyjechał do Monachium, gdzie kontynuował naukę u Simona Hollósy’ego. Odbył też podróże artystyczne do Włoch i na Węgry. W 1890 osiadł na dłuższy czas we Lwowie, gdzie rozpoczął działalność artystyczną i w 1895 się ożenił. Po wybuchu I wojny światowej przeniósł się z rodziną do Zakopanego, gdzie mieszkał w latach 1914–1921. W 1921 roku zamieszkał w Poznaniu, z którym miał już wcześniejsze związki artystyczne. Był członkiem lwowskiego Związku Artystów Polskich, warszawskiego Klubu Akwarelistów Polskich oraz, od 1925 roku, członkiem rzeczywistym
warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. W tym samym roku otrzymał najwyższe odznaczenie honorowe za całokształt twórczości. W 1936 obchodził w stolicy Wielkopolski jubileusz pięćdziesięciolecia działalności artystycznej, którego częścią była wielka wystawa retrospektywna jego dzieł. Po wybuchu II wojny światowej przeniósł się do Warszawy, gdzie zginął podczas powstania warszawskiego.
Artysta malował przede wszystkim portrety, ale w jego dorobku artystycznym znajdują się również widoki architektury i zabytków, pejzaże, sceny rodzajowe z życia wsi oraz martwe natury. Realistyczne obrazy Aleksandra Augustynowicza cieszyły się dużą popularnością, a jego portrety uznawane były za mistrzowskie. W Poznaniu sportretował m.in. Wojciecha Trąmpczyńskiego (marszałka Sejmu i Senatu), Ignacego Mościckiego (prezydenta Rzeczypospolitej), Witolda Celichowskiego (działacza politycznego, adwokata). Wystawiał w kraju i za granicą, m.in. w TPSP w Krakowie, w TZSP w Warszawie, w Wiedniu, Monachium, Berlinie, Petersburgu, Londynie. Artysta był wielokrotnie nagradzany za swoją twórczość, np. otrzymał złoty medal za swój autoportret na międzynarodowej wystawie sztuki w Berlinie (1896), honorowe odznaczenie na wystawie „Portret polski” (1925) oraz Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski za zasługi na Polu Sztuki.
Prace Augustynowicza znajdują się w wielu kolekcjach muzealnych, m.in. w Muzeum Narodowym w Poznaniu, Muzeum Narodowym w Krakowie, Muzeum Narodowym we Lwowie, Muzeum Okręgowym w Bydgoszczy oraz w zbiorach prywatnych.
