Jerzy HULEWICZ (1886-1941), Dwie Gracje II (1927)
technika mieszana (farby olejne i wodne), płótno
99,0 x 71,5 cm
sygn i dat. l.d.: „J. Hulewicz. 27”
Obiekt z opinią konserwatorską Prof. zw. dr hab. Dariusza Markowskiego oraz opinią Mgr Agnieszki Salomon-Radeckiej.
Jerzy Hulewicz (Kościanki k. Wrześni 1886 – Warszawa 1941) rozpoczął studia w Krakowie w roku 1904 w Akademii Sztuk Pięknych, równocześnie uczęszczając na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego. W celu kontynuowania nauki wyjechał do Paryża w 1907, gdzie rok później zadebiutował na Wielkim Salonie Wiosennym. W roku 1910 śmierć ojca spowodowała przerwanie studiów i powrót do rodzinnych Kościanek. W 1916 nawiązał Hulewicz bliskie kontakty ze Stanisławem Przybyszewskim, które były dla niego inspirujące. Warsztat graficzny zgłębił i udoskonalił podczas trzymiesięcznego pobytu w Monachium. Udzielał się w organizacjach artystycznych i społecznych. Był m.in. współzałożycielem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Poznaniu (1909), dwutygodnika „Zdrój” (1917), członkiem Koła Artystów Wielkopolskich i grupy plastycznej Bunt (1917-1920). Walczył w Powstaniu Wielkopolskim, a w latach 1919-1920 był ochotnikiem 5. pułku piechoty Legionów Polskich. Po przeszło 9-letnim pobycie na Wołyniu, w 1935 roku zamieszkał w Warszawie. Założył prywatną Szkołę Sztuk Plastycznych im. Z. Waliszewskiego, gdzie był dyrektorem i wykładowcą. Podczas wojny był w konspiracji i należał do organizacji „Polska żyje”. Uprawiał malarstwo, grafikę użytkową i artystyczną. Był także autorem powieści i esejów, stale współpracował z kilkoma czasopismami. Zmarł podczas okupacji na zawał serca, w wyniku wiadomości o zamordowaniu przez gestapo jego młodszego brata.
