Daniel CHODOWIECKI, 12 ILUSTRACJI DO HENRYKA IV WILLIAMA SZEKSPIRA, 1785

Wydanie zamieszczone w Goeningen Taschen Calender vom Jahre 1786. Akwaforta, papier żeberkowy ze znakiem wodnym HBL. Wym. 8,4 x 4,8 cm każda, arkusz rozpołowiony wzdłuż, szerokość płyty 40,3 cm. Sygn. p.d. pod pierwszą: D. Chodowiecki inv. et sc. 1. Falstaff zmaga się z trudami pieszej wędrówki. 2. Falstaff i jego kompan uciekają w popłochu. 3. Lady Percy usiłuje wybadać swego małżonka. 4. Gruby Falstaff bawi wszystkich swoimi kłamstwami. 5. Falstaff odgrywa rolę Henryka IV. 6. Książę Henryk przedstawia Falstaffa jako nic niewartego nicponia. 7. Rachunek w kieszeni Falstaffa dowodem jego obżarstwa. 8. Falstaff oskarża gospodynię o kradzież. 9. Trwa kłótnia Falstaffa z gospodynią. 10. Falstaff dostarcza królowi mięsa armatniego. 11. Falstaff chciałby przespać bitwę. 12. Falstaff udaje martwego. Engelmann 1857, poz. 539; Łomnicka 2010, s. 231-233, poz. 299.1-12. Prezentowany zbiór miedziorytów Chodowieckiego stanowi reprezentatywny wybór jego twórczości graficznej. Obok wczesnych druków książkowych takich jak ryciny z traktatu fizjonomicznego Lavatera (poz. 23) i portret teologa Tellera z przekrojowego kwartalnika literackiego (poz. 24) oraz ilustracji do dzieł historycznych, gros kolekcji stanowią motywy zaczerpnięte ze znanych powieści, dramatów i eposów publikowane w kalendarzach kieszonkowych. Chodowiecki ilustrował Szekspira (Henryk IV, poz. 28 i 29, Burza, poz. 37, Wesołe kumoszki z Windsoru, poz. 34), Schillera Intrygę i miłość (poz. 31), Lesange'a Idziego Blasa (poz. 28), Beaumarchais'go Wesele Figara (poz. 33), satyryczne uwspółcześnienie Eneidy Blumenauera (poz. 41, 42 i 43), bajki niemieckich autorów (poz. 44), popularne powieści tamtych czasów: Klaryssę Richardsona (poz. 32), Camillę i Cecylię Fanny Burneyd' Arblay (poz. 35 i 36) oraz Das Mädchenaus der Waldhüne Carla Langa (poz. 46), a także niezidentyfikowane francuskie teksty z Atalią Racine'a (poz. 25). Seria Cnót (poz. 39) oraz zbiorek rycin na różne tematy (poz. 26) są typowe dla produkcji kalendarzowej. Ilustracjami do dzieł historycznych są natomiast: poz. 27 ze sceną fatalnej dla Przemysła Otokara i rozstrzygającej dla habsburskiej przynależności Austrii bitwy na morawskim Polu z pracy A. Kleina prezentującej sylwetki wielkich Niemców, poz. 40 z epizodami z historii miast prusko-brandenburskich oraz poz. 45 ze scenami z historii powszechnej. Gratką dla kolekcjonerów i miłośników Chodowieckiego są umieszczone na marginesach niektórych rycin niewielkie rysuneczki niepowiązane treściowo z główną kompozycją i pełniące funkcję remarków, którymi artysta oznaczał odrębne stany płyt (poz.: 27, 44, 45, 46). Do szczególnie rzadkich i poszukiwanych sztychów należą pozycje 27 (rzadki wariant stanu I z figuralnymi remarkami Śmierci Ottokara), 37 (Burza) oraz 38 (szaleństwa mody, czyli wybór niedawnych przykładów szarlatanerii, demagogii i ciemnoty).

Pochodził z osiadłej w Gdańsku wielkopolskiej, protestanckiej rodziny szlacheckiej czerpiącej zyski z handlu korzennego i zbożowego, która amatorsko poświęcała czas sztuce. Rysunku uczył go początkowo niezbyt wprawny w nim ojciec, później malująca emalią siostra matki. Jako ośmiolatek narysował portret Stanisława Leszczyńskiego. Kształcił się na własną rękę, kopiując sztychy Watteau i Lancreta, malując miniatury na pergaminie na sprzedaż i szkicując scenki z natury. Po śmierci ojca przeniósł się na stałe do Berlina, gdzie pracował w sklepie wuja i za jego namową malował miniatury na medalionach i tabakierach dla zysku. Z czasem zdobył renomę jako miniaturzysta, zapisał się też do prywatnej akademii Rodego i cały czas dużo szkicował z natury. Pierwsze próby rytownicze datują się na koniec lat 50. XVIII w. Został nauczycielem malarstwa miniaturowego w berlińskiej akademii. Rozgłos zdobył Pożegnaniem Calasa z rodziną, najpierw odmalowanym olejno z uznanego za nieudany oryginału francuskiego, potem oryginalnie transponowanym w kwasoryt. Ilustracje do podręcznika Bezedowa ugruntowały jego sławę i dały początek strumieniowi zamówień na ilustracje książkowe, a zwłaszcza do szczególnie popularnych w tym czasie kalendarzy kieszonkowych. W roku 1773 odbył udokumentowaną dziennikiem i licznymi rysunkami podróż do Gdańska, gdzie był rozrywany i hołubiony. Zwiedził Drezno, Hamburg i Frankfurt n. Odrą. Po śmierci Rodego został rektorem berlińskiej Akademie der Kunste und Mechanischen Wissenschaften, w 1790 r. jej wicedyrektorem, a siedem lat później dyrektorem. Pozostawił po sobie imponujące oeuvre liczące ok. 4000 rysunków, 2000 rycin i 30 obrazów. Uważny obserwator realiów współczesnego mu życia, mimo trudności kompozycyjnych wynikłych z praktyki kopiowania małych wzorów, rozwinął u siebie umiejętność oddawania stanów psychicznych i cech osobowości. Propagował ideały oświeceniowe i cnoty mieszczańskie.