EKSPOZYTOR przenośny należący do rodziny Goców. [przełom XIX i XX w.]. Szkatuła ekspozycyjna na fotografie.

EKSPOZYTOR przenośny należący do rodziny Goców. [przełom XIX i XX w.]. Szkatuła ekspozycyjna na fotografie.
Szkatuła ekspozycyjna służąca do prezentacji wizerunków rodziny, przyjaciół i zasłużonych osobistości, stawiana na widocznych miejscach (etażerkach, biurkach, stolikach, w gotowalniach), stanowiąca ważny element dekoracji wnętrza domu arystokratycznego, szlacheckiego, mieszczańskiego. Ekspozytor form. ca 19x26 cm, wys. 12 cm, obleczony aksamitem w kolorze czerwonym, wnętrze wyściełane jedwabną tkaniną w kolorze bordowym. Na wieku wykonana ze skóry tłoczona plakieta z wizerunkiem łabędzia symbolizującego wspomnienia, nawiązującego do zwartości szkatuły. Wszystkie dolne narożniki w metalowych okuciach, po bokach metalowe uchwyty, na przodzie fragment metalowego zameczka, bez kluczyka. Wewnątrz sprawna metalowa konstrukcja z rozkładanymi na dwie strony parawanikami ekspozycyjnymi długości ok. 65 cm każdy. W każdym ramieniu parawanika umieszczono 6 fotografii w formacie gabinetowym. Dodatkowo pod wiekiem umieszczono 2 fotografie, z których pierwsza przedstawia Walerego Rzewuskiego w ujęciu z lat 80. XIX w., zaś na odwrocie drugiej zamieszczono ołówkowy napis identyfikacyjny: "Ciocia Gocowa", czyli Helena Popielecka (1890-1972), malarka, później po mężu Goc, żona Franciszka Goca. Na pozostałych fotografiach widnieją członkowie rodziny Goców związanych z Krakowem, na licu jednego ze zdjęć napis atramentem: "Franciszek Goc". Aksamit otarty, nadpęknięcia na łączeniach, skóra na wieku nieco zaplamiona, mimo to stan ogólny dobry.
Franciszek Goc (1893-1988) – w latach 1915-1919 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim i uzyskał dyplom inżyniera rolnictwa. Od 1920 pracował w Katedrze Ogrodnictwa UJ. W 1934 uzyskał stopień doktora rolnictwa na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego na podstawie rozprawy pt. „Zmienność form i anomalie u Primula obconica Hance”, natomiast tytuł docenta uzyskał w 1955 na podstawie opracowania monograficznego pt. „Uprawa leszczyny”. Po wojnie pracował we Wrocławiu, będąc m.in. w latach 1945-1948 i 1953-1963 kierownikiem Katedry Ogrodnictwa Wyższej Szkoły Rolniczej. Był autorem opracowań dot. sadownictwa, popularyzatorem wiedzy w tym temacie, organizatorem i wykładowcą kursów oraz szkoleń dla producentów zarówno, w latach międzywojennych i powojennych.