Jan Matejko (1838 Kraków - 1893 Kraków), Bona Sforza, lata 70. XIX w.

ołówek/papier
Wymiary: 19 x 13,5 cm (w świetle passe-partout)
opisany p.d.: 'Bona'; opisany na odwrociu: 'W-m Panu Teodorowi Nieczuji Ziemięckiemu | na pamiątkę i w dowód przyjaźni | Tadeusz Matejko', opisany numerami inwentarzowymi kredą: '496' oraz ołówkiem: '568', papierowa nalepka z opisem piórem: 'Ż. 1'

Pochodzenie
kolekcja spadkobierców malarza Kazimierza Pochwalskiego

Biogram
W latach 1852- 1858 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u W. K. Stattlera i W. Łuszczkiewicza. Naukę kontynuował w Monachium w latach 1859- 1860 u H. Anschütza oraz w Akademii w Wiedniu u C. Rubena (1860r.). Od 1873 r. był dyrektorem SSP w Krakowie, a w 1887 r. został docentem h.c. Uniwersytetu Jagiellońskiego. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m.in. złoty medal w Paryżu w 1865 r. i złoty medal I klasy na Wystawie Światowej w Wiedniu w 1867 r. Odbył wiele podróży, m.in. do Paryża, Wiednia, Turcji, Węgier i Włoch. Od połowy lat 50-tych tworzył głównie obrazy z dziejów ojczystych, poprzedzone wnikliwymi studiami historycznymi i zabytkoznawczymi. Jego obrazy to w większości ogromnych rozmiarów kompozycje o wielkiej sile wyrazu, które cechuje połączenie realistycznej obserwacji i dokumentalnej ścisłości szczegółów z dynamicznymi układami kompozycyjnymi całości obrazu. Jego obrazy przesycone głębokim patriotyzmem, ukazały polskiemu społeczeństwu wizje przeszłości i odegrały dużą rolę w umocnieniu świadomości narodowej. Matejko wykonał jedno z największych dzieł polskiego malarstwa monumentalnego- polichromię w Kościele Mariackim w Krakowie oraz cykl rysunków "Poczet królów i książąt polskich".